शाळा

मोठा झालो असं अजून तरी वाटत नाहीये,
अजूनसुद्धा स्वप्न बघायची खोड कमी झाली नाही
कधीतरी विचार करतो असली भयानक सवय लागलीच कुठून मला
उत्तरांची रेघ शाळेच्या दाराशी जाऊन थांबते
गोठल्यासारख्या झाल्यात त्या भन्नाट दिवसांच्या आठवणी,
पण अजूनसुद्धा उब दिली की झटकन जिवंत होतात, वठल्या नाहीयेत
असा तरी काय होतं दिवसांमध्ये त्या
की म्हातारा न होताही उगाच आयुष्य सरकून गेल्यागत वाटावं
खरतर आत्ता चाललाय तो आयुष्याचा रस्ता असा नाही की आठवणींचीच सोबत लागावी बरोबर
जगणं कुणाच्यातरी सोबतीने सजवायचे हे दिवस।
पण काहीजण असतात असे जे बसत नाहीत आखून दिलेल्या चौकटीत
बऱ्याच जणांचे बरोबर हे माझं चूक असतं त्या हल्लीच्या दिवसांत
शाळा आठवते कारण तिथे
बर्याचदा मीही बरोबर असायचो
अजूनसुध्दा त्या इमारतीत जाणवत रहातात आपलीच
वाट चुकलेली स्वप्ने अणि काही
न पेरता आलेले कोंभ
गुंडाळून ठेवली खरी आठवणींची सारीच पुडकी
काही आठवणी कपाटाच्या खास कप्यात ठेवल्यायेत
जेव्हा डोळे स्वप्नांवर अविश्वास दाखवतात
आणि सार्या जगाची भाषा जेव्हा
स्वःतातच गुंतलेली वाटते,
तेव्हा परत एकदा शाळेत जातो
आपलाच आपल्याला पाहून घेतो
आपल्यात रूजलेला आपल्यावरचा विश्वास
बांधून घेतो स्वःताच्यात चिमूट चिमूट...

आज जाणवतयं तेव्हा बालीश भाबडे असलेले आपले मित्र
तरबेज झालेत दोन देण्यात, दोन घेण्यात
अजूनसुद्धा काहींच्या गाण्यांनी सूर पकडला नाहीये
आणि काहीनी बरच काही जमवत आणलयं
अणि तरीसुद्धा त्या सर्वांनाच मी अजून आपला वाटतो, तेव्हा
मला फक्त एवढच वाटतं
आजच्यापुरता तास संपला खरा,
वर्ग मात्र अजून पुढे चालू आहे
वर्ग मात्र अजून पुढे चालू आहे.....